Monique neemt een laatste trek van haar sigaret,
voordat ze hem uitdrukt tegen de boom waar ze
tegenaan staat. Vanaf dit punt kan ze de boerderij van
Johan goed in de gaten houden. Ze heeft zich
doodgeërgerd toen Dorien aan het eind van de
middag tijdens de evaluatie had voorgesteld het DNAonderzoek
af te wachten. Ze had iedereen de rest van
de avond vrij gegeven omdat er nergens meer
aanknopingspunten waren. De zoektocht door politie
en vrijwilligers was ook gestaakt en zou morgen weer
verder gaan. Monique had wat gegeten en een biertje
aan de bar van het hotel gedronken. Ondanks het feit
dat ze allemaal in hetzelfde hotel waren
ondergebracht had ze geen van haar collega’s meer
gezien. Ze twijfelde over een tweede biertje maar in
een opwelling was ze naar de receptie gelopen en
had ze aan de receptioniste gevraagd of er misschien
een fiets te leen was. Het meisje had even bedenkelijk
gekeken maar uiteindelijk had ze haar eigen
fietssleutel gegeven, als ze maar beloofde voor
middernacht terug te zijn. Dan zou haar dienst erop
zitten. De fietstocht naar de boerderij van Johan waar
ze die middag al met Dorien was geweest had ze in
40 minuten gedaan. De slappe afspraak die Dorien
met de Texelse politie had gemaakt om de boerderij in
de gaten te houden en melding te doen bij een teken
van leven had ze vol verbazing aangehoord. Ze
kende Dorien al een aantal jaren, al was het
oppervlakkig. Ze had in een aantal zaken slechts
zijdelings met haar te maken gehad. Ze was op haar
overgekomen als een efficiënte, hardwerkende
rechercheur. Toch had het haar verbaasd toen ze
hoorde dat Dorien de leiding over deze zaak had
gekregen. In dit mannenwereldje waren het meestal
kalende vijftigers met een iets te dikke buik die
daarvoor stonden. Als je als vrouw deze kans kreeg
moest je tien keer beter presteren en kon je je geen
fout veroorloven. Des te meer verbaasde het haar dan
ook dat er vanavond niet doorgewerkt werd en dat
Dorien genoegen had genomen met de surveillance
van de lokale politie. Iedereen wist wat dit betekende.
Om het uur zou er een auto langsrijden om te kijken of
er al een lichtje zou branden. Mocht de man al reden
hebben om ervandoor te gaan, dan zou daar bepaald
geen Houdiniact voor nodig zijn. Toch had Monique er
vertrouwen in dat Johan zou terugkeren naar de
boerderij. De hond die ze aan een touw hadden
aangetroffen had er verzorgd uitgezien. Monique kon
moeiteloos aan het gedrag en het uiterlijk van een
hond zien of het baasje een dierenliefhebber is. Dit
baasje was zonder twijfel een liefhebber en ze schatte
dan ook in dat hij het dier nooit aan zijn lot zou
overlaten.
Vanaf haar plekje bij de boom ziet ze de hond nog op
dezelfde plek als vanmorgen liggen. De lichten van de
boerderij zijn ondanks de ingevallen schemering uit.
Niks duidt er op dat er iemand in de boerderij
aanwezig is. Uit verveling pakt ze nog een sigaret uit
het pakje. Ze klemt de filter tussen haar tanden en
twijfelt of ze hem aan zal steken. Ze moet minderen of
eigenlijk helemaal stoppen, haar conditie lijdt eronder.
Ze merkt steeds vaker dat ze sneller buiten adem is.
Vooral tijdens de kickbokstrainingen heeft ze er last
van. Waar ze tot voor kort nog moeiteloos met de
mannen meetrainde valt het haar de laatste tijd steeds
zwaarder om ze bij te benen. De stress die dit werk
met zich meebrengt heeft tot nu toe elke poging tot
stoppen verijdeld. Als ze haar aansteker uit haar
broekzak wil pakken ziet ze twee lichten in de verte
opdoemen. Gehaast zakt ze door haar knieën en ze
blijft gehurkt achter de boom zitten. De lampen komen
dichterbij en rijden het erf op van de boerderij. Ze ziet
een forse man uit de auto stappen; aan de reactie van
de hond te zien moet dit Johan zijn. De hond springt
uitbundig tegen de man op. Hij neemt alle tijd om de
hond te begroeten totdat ze samen in het huis
verdwijnen. Het duurt even maar dan ziet ze een lamp
aangaan achter het raam aan de voorkant van de
boerderij. De afstand is te groot om te kunnen zien
wat er zich in de kamer afspeelt. Ze moet ongemerkt
dichterbij zien te komen. Gewoon lopen lijkt haar niet
verstandig, de kans dat hij haar kan zien is te groot.
Ze voelt even aan de grond die door de regen van de
afgelopen nacht nog steeds drassig aanvoelt. ‘Fuck
it… dan maar een natte broek.’ Met de
onaangestoken sigaret nog tussen haar tanden
gekneld begint ze te kruipen. Achter een sloot zo’n 10
meter verwijderd van de boerderij blijft ze stil liggen.
De man in de woonkamer kan ze vanuit deze positie
goed zien. Met een telefoon aan zijn oor loopt hij druk
heen en weer door de kamer. Zijn bewegingen zien er
allesbehalve ontspannen uit. Met heftige gebaren lijkt
hij zijn woorden kracht bij te zetten. Meer uit gewoonte
dan dat er ook maar een kleine kans is dat ze dit gaat
vergeten pakt ze haar eigen mobiel uit haar achterzak
en ze drukt op recorder. ‘Checken
gesprekgeschiedenis Johan,’ fluistert ze.
Dan kruipt ze terug naar de boom, pakt de fiets en
rijdt terug naar het hotel.
Geef als eerste een reactie