De stembiljetten liggen weer op de mat. Ik kijk ernaar en leg ze op het aanrecht. Daar ligt de post waarvan ik nog niet weet wat ik ermee ga doen. Als ik ga stemmen vind ik de zorg het belangrijkst. Zorg voor ouders met een ziek kind. Betaalbare medicatie voor het zieke kind. Veel betere arbeidsvoorwaarden voor hen die in de zorg werken. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb nog steeds geen partij gevonden die echt aansluit bij alles wat ik wens. Sommige komen in de buurt, maar die stellen uiteindelijk toch teleur als het aankomt op het waarmaken van beloftes.
Aangestoken door het programma van Geer en Goor over eenzame ouderen heb ik me een poos geleden aangemeld bij de keuken van de bejaardenflat als maaltijdbezorger. Iets wat ik een ieder met te veel vrije tijd kan aanraden. Met een auto vol dozen de wijk in, naar mensen die op de één of andere manier niet zelf konden koken. Mijn route was één van verdiet en blijdschap. Het begon bij een dame die een hele tafel keurig had gedekt met alles erop en eraan, voor slechts één persoon. Ja, dat lijkt me eenzaam. De route eindigde bij een oude man die steevast blij was als hij me zag. Hij noemde me ‘meisje’ en ik wilde hem eigenlijk vragen of hij mijn opa wilde zijn. Daar tussen in waren de mensen oud, ziek of beide, maar altijd een lach op het gezicht als ik voor de deur stond met een warme maaltijd in mijn handen. Nu ik terug denk kan het ook zo zijn dat die lach was bedoeld voor de maaltijd en niet zozeer de bezorgster. (!)
Leuke tijden waren het, totdat ik het niet meer kon combineren met mijn andere baan. Ik zie regelmatig oproepjes in de krant en op facebook dat er nog altijd dringend behoefte is aan maaltijd bezorgers.
Dus, ik denk dat de envelop met mijn stembiljet nog wel een poosje op het aanrecht ligt.
Geef als eerste een reactie