Op het moment kom ik veel mensen uit mijn vroegere jaren tegen. Klasgenoten maar ook dorpelingen die ik echt tig jaren niet meer heb gezien of gesproken. We hebben tegenwoordig internet en dingen zoals Facebook. Dus ik kan me voorstellen dat als je nu nog op de lagere school zit het contact met je klasgenoten niet zo snel zal verwateren als het destijds bij mij wel deed.
Een paar jaar geleden had ik een reünie van de lagere school. Ik wilde in eerste instantie niet heen omdat die periode tot één van de slechtste van mijn leven behoort. Maar besloot ik, ze waren vroeger niet leuk, dus doordat we allemaal volwassen zijn zal het wel meevallen. Ik ging. De tand des tijds had niet stilgestaan. Ze waren allemaal groter en ouder geworden maar om nu te zeggen dat ze aardiger waren? Enfin, ik was er geweest en voor in de toekomst denk ik niet dat ik het noodzakelijk vind om nog meer in mijn verleden te woelen.
Dik 22 jaar geleden trouwde ik met mijn man. We kochten in hetzelfde jaar een huis met een hele grote tuin. We hadden niet veel geld en we wilden de kale vlakte achter ons huis wel van bomen en struiken voorzien. We zijn meermalen naar het bos gegaan om daar dennenstekjes te halen. En die hebben we allemaal in de tuin gezet. Ik sprak toen mijn twijfels al uit.
Het werden bomen, groot en vooral heel hoog. Afgelopen jaar met een storm waaide er eentje om. Dit jaar hebben we besloten om veel bomen om te laten zagen voordat er ongelukken gebeuren. Daar heb ik best wel moeite mee. Het zijn de vertrouwde kameraden die me dagelijks begroeten. Oude vrienden waar ik binnenkort afscheid van moet nemen en nooit weer zal zien.
Geef als eerste een reactie